Farto de ler ou escoitar aos españoleiros destilar orgullo patrio cando imparten unha das súas leccións culturais para dicer que "el dialecto ese que habláis en Galicia...", lembro o texto dun libro alleo a liortas políticas: 
«A crónica latina em que é narrado este acontecemento interrompe o texto latino para reproduzir a lamentaçao do rei na sua própria lingua materna:
«Na batalha de Uclés (1108) em que foi derrotado pelos mouros, Afonso VI, o conquistador de Toledo, rei de Leao e de Castela, perdeu um filho querido.
Ay meu fillo! ay meu fillo, alegria do meu coraçon e lume dos meus ollos, solaz de mia velhece! Ay meu espello en que me soía veer e con quen tomaba gran prazer! Ay meu herdeiro mor. Cavaleiros, u me lo deixastes? Dádeme o meu fillo, Condes!
A vella Gallaecia romana foi o berce
da lingua do oeste da Península
«Qualquer leitor entende que o rei de Leao e Castela se estava queixando em galego, que era a sua lingua, a sua lingua de criaçao. Este rei era avô de Afonso Henriques, o primeiro rei de Portugal».
Os parágrafos precedentes reproducidos entre comiñas son do libro Iniciaçao à literatura portuguesa, de António José Saraiva (Leiria, 1917 - Lisboa, 1993).
Farto de ler ou escoitar aos ignorantes, urxe que os cidadáns españois, todos, sexan informados de que o galego ou o aranés, asturianu, catalán, estremeñu, euskera, llïonés e o português e máis as suas variantes non son fillos nin dialectos do castelán, nasceron ao tempo que emerxía o castelán na Bardulia --agás o euskera, que é a lingua viva máis antiga da Península.
Españoleiros, o castelán é a lingua franca das Españas, na que entendémonos todos, sen dúbida,
No hay comentarios:
Publicar un comentario
NOTA: ImP no publica injurias ni imputaciones de faltas o delitos sin aportar pruebas ni referencias judiciales o sentencia.
Sólo serán publicados los anónimos que a criterio del administrador sean de interés.